Dawnymi czasy codziennie o godzinie 9 rano i 6 wieczorem w Paryżu można było spotkać dzieci, które wysyłano po zakup musztardy. Gdy pytano o godzinę, odpowiadano: „jest pora, w której dzieci idą po musztardę”. W Dijon krzyki ulicznych sprzedawców (nicponie „nie bali się ani Boga, ani diabła”) musztardy były tak donośne, że zakłócały msze w kościołach. Musztarda miała nawet swój herb przyznany jej wytwórcom przez Ludwika XIV: srebrny lejek na błękitnym tle.