Wyrafinowana kuchnia vs bary szybkiej obsługi. I świat przewodników Miche..., Duchemina.

Wszystko wiruje i wzlatuje na waszych oczach, by cudem wylądować na talerzach... – Charles Duchemin dyktuje swojej sekretarce recenzję japońskiej restauracji Kobe, którą właśnie odwiedził jako znany krytyk i właściciel wydawnictwa specjalizującego się w wydawaniu kulinarnych przewodników i przyznawaniu gwiazdek restauratorom. Czerwona książeczka ukazuje się co roku w nakładzie miliona egzemplarzy i wskazuje ludziom, gdzie mogą wymieniać swoje dolary na specjalności francuskiej kuchni. Świątynie paryskiej gastronomii: Maxim’s, Lasserre, Lucas, Tour d’Argent, Le Dôme, Ledoyen, Le Grand Véfour, Au Boeuf Couronné, Dagorno, które widzimy na początku filmu, zostały już zapewne opisane i skatalogowane, ale do oceny pozostało jeszcze sto restauracji, zwłaszcza na prowincji. Tymczasem do wydania gastronomicznej biblii został zaledwie miesiąc. Śladami Duchemina, udającego się w zawodową podróż poza Paryż, podąża wysłannik jego najzagorzalszego wroga, Tricatela. Jacques Tricatel – pierwowzorem tej postaci był Jacques Borel, twórca pierwszej francuskiej sieci fast foodów – zbudował sieć barów szybkiej obsługi przy autostradach i chce przejąć większość prowincjonalnych restauracji opisywanych w przewodniku Duchemina. W swojej fabryce produkuje kwadratowe jajka, gumiaste sałaty i odrażające sztucznością gotowe dania, którymi karmi klientów swoich restauracji. Już za kilka dni zmierzy się ze słynnym krytykiem w telewizyjnym pojedynku w programie „Wszystkie chwyty dozwolone”...

Gastronomia – temat bliski sercu każdego Francuza, pomysłowa fabuła, wartka akcja i przede wszystkim znakomite kreacje komediowe Louisa de Funèsa (była to jego pierwsza rola po przebytym zawale) i Coluche’a były gwarancją sukcesu. We Francji film obejrzało 5,84 mln widzów. Powstało też wiele restauracji i barów pod szyldem L'Aile ou la Cuisse, do dziś zresztą istniejących.

L'Aile ou la Cuisse, reż. Claude Zidi, 1976.

Na dokładkę kilka słów o genezie filmu: Pewnego wieczoru w 1975 r. Claude Zidi jadł z przyjaciółmi kolację w restauracji Petit Colombier. Kelner zapytał go, czy życzy sobie skrzydełko czy nóżkę z kurczaka. Zidi pomyślał, że byłby to świetny tytuł na film i zaczął rozmawiać z przyjaciółmi na temat przewodników Michelina i złego jedzenia. I tak oto wymyślił Duchemina i Tricatela.