Opuszczam Francję i Paryż, Wieża Eiffla zbyt silnie działa mi na nerwy – 1890, Guy de Maupassant. Restauracja na Wieży Eiffla od zawsze była moim marzeniem – 2007, Alain Ducasse. Stały bywalec restauracji na Wieży wyjechał do Florencji, słynny kucharz mieszkający w Monte Carlo, zaczął częściej bywać w Paryżu.

Będę cię oczekiwał, a raczej was dwoje oczekiwał, o siódmej na najniżej położonym tarasie Wieży Eiffla. Czy nie postąpilibyśmy jednak słuszniej jedząc kolację w innym miejscu niż na tej Wieży, w tych odpychających restauracjach, pośród tego obmierzłego tłumu, gdzie na każde danie trzeba będzie oczekiwać godzinę, a hałas nie pozwoli nam nawet pogawędzić. Jeśli chcesz spotkać się ze mną gdziekolwiek indziej, będę tam. Jeśli nie otrzymam od ciebie odpowiedzi, spotkamy się na najniższym tarasie Wieży, a ja postaram się wówczas Ciebie przekonać, że należy z niej zejść. To Guy de Maupassant w liście do przyjaciela, Henry Roujona. Jeden z sygnatariuszy sławetnego listu protestacyjnego przeciw budowie Wieży, nazwanej „Wieżą Babel”, podpisanego przez wielu artystów oraz intelektualistów wielu i opublikowanego na łamach „Le Temps” (4 lutego 1887) jadał w restauracjach „kościstej piramidy”, „katedry blacharstwa” bardzo często. Nie, nie był masochistą. Po prostu na tę „kupę żelastwa” miał podobny patent jak angielski inżynier, William Morris. To jedyne miejsce w Paryżu, z którego nie muszę jej oglądać... W końcu jednak Wieża, jej wszechobecne repliki i nie cichnący prasowy rozgłos rozzłościły go do tego stopnia, że zdecydował się opuścić Paryż.

Pocztówka z 1900 roku przedstawiająca wnętrze restauracji na Wieży Eiffla.

 Pocztówka z 1900 roku przedstawiająca wnętrze restauracji na Wieży Eiffla

Restauracje były cztery: rosyjska, flamandzka, francuska i bar anglo-amerykański. Wraz z innymi lokalami usługowymi i handlowymi miały obsłużyć tłumy odwiedzających Wystawę Światową, na której potrzeby kontrowersyjna Wieża została wzniesiona. Okazałe drewniane pawilony zaprojektował Stephen Sauvestre.  Restauracje ulokowano na pierwszym poziomie, a kuchnie znajdowały się pod nimi. Każda z restauracji mogła pomieścić 500 osób. Rosyjska zajmowała miejsce między wschodnim a północnym pylonem. Flamandzka (raczej tylko z nazwy) usytuowana była od strony Trocadéro, specjalizowała się w kuchni alzackiej, a kelnerzy nosili regionalne stroje. Po zakończeniu Wystawy została zamknięta, a na jej miejscu zaczął działać teatr. Nie na długo jednak, bo już w 1900 roku, restauracja się reaktywowała, tyle że w wersji holenderskiej. Amatorzy gastronomii anglosaskiej kierowali się pomiędzy południowy i zachodni pylon, gdzie znajdował się bar w stylu anglo-amerykańskim. Najlepszą lokalizację, od strony Pól Marsowych, zarezerwowano dla kuchni francuskiej. Restauracja – prowadzona przez niejakiego Brébanta – uchodziła za wykwintną; jej wnętrza urządzono w stylu Ludwika XV. Wszystkie cztery pawilony zburzono w trakcie prac przygotowawczych do Międzynarodowej Wystawy w 1937 roku. Po przebudowie powstały tylko dwie restauracje. W latach 80-tych XX wieku działały tu La Belle France i Le Parisien. W 1996 roku połączyły się w jedną piwiarnię, którą z racji tego, że znajdowała się na wysokości 95 metrów ponad poziomem morza, nazwano Altitude 95. Wcześniej, bo w 1983 roku, na drugim poziomie zaczęła działać restauracja Le Jules Verne. Po trwającej kilka miesięcy modernizacji, w 2007 roku trafiła pod egidę Alaina Ducasse’a.

Widok z restauracji Le Jules Verne.

Le Jules Verne to hołd złożony nowoczesności i technice, której rewelatorami byli Gustaw Eiffel i Juliusz Verne. To „niezwykła podróż”, voyage au centre de la... Tour, podniebna, bo restauracja mieści się na wysokości 125 metrów powyżej ziemi. Design, wyposażenie, karta dań – wszystko jest nowoczesne. Menu, opracowane przez Alaina Ducasse’a i Pascala Férauda, odzwierciedla kuchnię współczesną, bazującą jednakże na zreinterpretowanej klasycznej kuchni francuskiej. Dania są lekkie, sezonowe, oparte na składnikach i produktach pochodzących wyłącznie od dostawców francuskich, często lokalnych. Wybór win oszałamia. W kieliszku – jak chciał Roger Scruton – można tu zwiedzić całą Francję. Sommelierski skarbczyk obejmuje 430 win wyłącznie z Francji; reprezentowane są wszystkie regiony, ale miejsce honorowe zajmują wina z Bordeaux, Burgundii i doliny Rodanu. Restauracja jest przygotowana na jednorazowe przyjęcie 95 gości. Zajmuje się nimi stupięcioosobowy personel. Uhonorowana gwiazdką Michelina restauracja Le Jules Verne uchodzi za esencję współczesnej paryskiej elegancji, powiązanej z tradycją, a jednocześnie otwartą na propozycje współczesności. Po prostu chic.

Źródła: materiały prasowe restauracji Le Jules Verne i Société d'Exploitation de la Tour Eiffel
kaligram Guillaume'a Apollinaire'a [ u góry strony]

kaligram współczesny [na dole strony]- © www.alain-ducasse.com

pocztówki - www.parisrues.com

zdjęcie restauracji Le Jules Verne – © Matt Aletti