Z alzackiego pieca.

Wbrew nazwie, która wzięła się z pomyłki w tłumaczeniu z alzackiego dialektu na język francuski, nie jest to tarta flambirowana, czyli podlewana alkoholem i podpalana. Powinno się raczej nazwać ją tarte flammée, tartą w płomieniach, pieczoną w ogniu gdyż tradycyjnie pieczono ją w piecu chlebowym opalanym drewnem. Był to wypiek typowy dla alzackich wsi. W dniu, w którym pieczono chleb, wykorzystywano resztki ciasta na chleb. Rozwałkowywano je na cienki placek, po czym kładziono na nim prosty farsz z białego sera, śmietany, cebuli i boczku i na krótko wkładano do gorącego pieca. Później piec wytracał maksymalną temperaturę i można było rozpocząć wypiek chleba.

Pierwsza pisemna wzmianka o tym specjale alzackiego piekarstwa pochodzi z 1894 roku. Po II wojnie światowej z alzackich wsi zaczęły znikać tradycyjne piece i tarte flambée poszła w zapomnienie. Powróciła jednak z końcem lat 60-tych XX wieku przypomniana przez lokalnych restauratorów i od tego czasu moda na nią nie przemija. Od 1979 roku nad tradycją jej wypieku czuwa Bractwo Prawdziwej Tarty Flambée.

Tarte flambée jest jedną z najbardziej biesiadnych potraw, przeznaczonych do podziału i wspólnej degustacji w gronie kilku osób. Nie jest to danie główne, lecz entrée, do którego dobrze pasuje towarzystwo alzackiego piwa albo lampki wina z regionu, np. rieslinga czy sylvanera. Sztućce nie będą potrzebne, tak jak pizzę jemy ją palcami!

Składniki:

350 g ciasta chlebowego*

100 ml crème fraîche

100 g delikatnego twarożku śmietankowego

2 cebule

10 dkg boczku wędzonego

sól, pieprz, starta gałka muszkatołowa

Cebulę kroimy w cieniutkie piórka, boczek w  słupki. Ser mieszamy ze śmietaną, doprawiamy do smaku solą, pieprzem i startą gałką muszkatołową. Ciasto rozwałkowujemy na cieniutki prostokąt lub w kształt koła. Smarujemy masą śmietanowo-serową i posypujemy cebulą oraz boczkiem. Zapiekamy przez około 10-15 minut w piekarniku rozgrzanym do 250°C.

* My wykorzystujemy ciasto na pizzę ale rzemieślniczego, a nie fabrycznego wyrobu.