W Ogrodzie  Francji.

W 2000 roku Dolina Loary, zwana Ogrodem Francji, trafiła na listę światowego dziedzictwa ludzkości UNESCO.  W dokumentach zapisano, że „stanowi krajobraz kulturowy niezwykłego piękna i wielkiej doniosłości, który współtworzą historyczne miasta i wsie, wspaniałe pomniki architektury (zamki) oraz ziemie przez stulecia uprawiane przez ludzi pozostającym w stałej interakcji z otaczającym środowiskiem, w szczególności z samą Loarą”. Rozsiane wzdłuż brzegów Loary bądź jej dopływów bajkowe zamki powstały w większości w XV i XVI wieku, często na miejscu średniowiecznych fortec, które pod wpływem włoskim przebudowywano w renesansowym stylu. Nowe rezydencje książąt i królów, pełne przepychu i wyrafinowania, miały  symbolizować ich władzę i  świadczyć o potędze, służyć jako miejsca stałego lub czasowego pobytu, a także pozwalać cieszyć się urokami życia. Tu odbywały się huczne wesela i wystawne dworskie przyjęcia, stąd wyprawiano się na polowania w okolicznych lasach, tu spiskowano, pertraktowano o pokój albo planowano wojny. W swojej wielowiekowej historii zamki nad Loarą przeżywały chwile chwały i upadku, który zaczynał się zwykle wraz z opuszczeniem zamku przez monarchę i jego dwór. Nierzadko też służyły celom szpitalnym lub więziennym.

Chambord

Porównywany do Nowego Jeruzalem, był inspiracją dla Rabelaisowskiego klasztoru Telemy. Tu przed dworem Ludwika XIV miała swoją premierę sztuka Moliera Mieszczanin szlachcicem.

Największy z zamków nad Loarą, perła architektury renesansowej zamek w Chambord znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO od 1981 roku. Nie jest do końca jasne, kto był twórcą projektu – niektórzy historycy sztuki wymieniają nazwiska Leonarda da Vinci i Domenica da Cortone. Budowę zamku rozpoczęto w 1519 roku z polecenia króla Franciszka I, zapalonego myśliwego, który w okolicznych lasach urządzał polowania. Stąd rozliczne wyryte w kamieniu królewskie monogramy oraz monarszy symbol - salamandra pośród płomieni. W latach 1725-1733 na zamku rezydował król Stanisław Leszczyński. Dziś zamkowy park, otoczony murami o długości 32 km, obejmuje powierzchnię 5 440 ha – tyle samo liczy Paryż intra muros – i jest największym zamkniętym leśnym parkiem w Europie.

W czasie wojny z Prusami w latach 1870-1871 zamek służył jako szpital polowy. W ostatnich dniach sierpnia 1939 roku przewieziono tutaj ewakuowane z Luwru tysiące dzieł, w tym Mona Lisę i Wenus z Milo (potem większość z nich skierowano na południe kraju).

W zamku Chambord można się zgubić nie tylko w 440 komnatach. Minąć się z drugą osobą można także na schodach, jeśli idzie się w przeciwnym niż ona kierunku. Słynną spiralną podwójną klatkę schodową - architektoniczny majstersztyk - zaprojektował prawdopodobnie Domenico da Cortone (wspomina się także o ewentualnym współudziale Leonarda da Vinci).

W latach 1725-1733 na zamku w Chambord po utracie tronu polskiego mieszkał król Stanisław Leszczyński. Chłod panujący w rezydencji i przejmująca wilgoć wywoływana przez okoliczne mokradła dały mu się solidnie we znaki i choć mógł się w nim oddawać łowieckiej pasji, nigdy nie pokochał tego miejsca.  

Ten zamek jest ukryty jak skarb; patrząc na jego błękitne kopuły, opasane szerokimi murami i strzelające wysoko w niebo wytworne wieżyczki, długie tarasy górujące nad okolicznymi lasami, lekkie szpice wprawiane w ruch powiewem wiatru, półksiężyce misternie wplecione w kolumnady, nie możemy oprzeć się wrażeniu, żeśmy znaleźli się w królestwach Bagdadu albo Kaszmiru… - pisał Alfred de Vigny w powieści Cinq-Mars.