Serce i dusza w kuchni.

Mówią o nim ciepło i z uznaniem: Pepin Wielki. Ten niezwykłej skromności i życzliwości człowiek zasłynął jako niestrudzony popularyzator kuchni francuskiej w USA i mentor całych pokoleń amerykańskich kucharzy. Nie mniejsze jednak zasługi położył w dziedzinie kuchni domowej, ucząc zwykłych ludzi przyjemności płynącej z gotowania w domu pośród przyjaciół i rodziny. Jacques Pépin wniósł do kuchni zdrowy rozsądek i prostotę. Pokochały go miliony Amerykanów i ludzi na całym świecie, do których trafił dzięki rozlicznym książkom oraz programom telewizyjnym.

Urodził się w Bourg-en-Bresse, niedaleko Lyonu, gastronomicznej stolicy Francji. Gdy Tati - tak nazywano małego Jacques'a - miał 4 lata, wybuchła wojna i rodzina Pépinów głodowała.  Matka, Jeanette, często wyprawiała się do pobliskich wsi, czasem objeżdżając rowerem po kilkadziesiąt kilometrów, by zdobyć jedzenie. Ojciec działał w ruchu oporu. Ukrywał się w górach przed Niemcami, a kiedy nocą potajemnie odwiedzał rodzinę, zostawiał niekiedy żywność zrzuconą przez Amerykanów - puszkę sardynek, banany, pomarańcze. A kiedy wojska alianckie wjechały do Bourg-en-Bresse, Tati dostał od żołnierzy gumę do żucia i mleczną czekoladę. Żołnierze - Amerykanie! - śmiali się i rzucali nam smakołyki.  Razem z Rolandem złapaliśmy gumę. To było coś zupełnie nowego, luksus! Trzymaliśmy ją przez kilka dni, wymieniając się nią co chwila –  żuliśmy na zmianę. Żołnierze rozdawali też tabliczki czekolady. Biegnąc za czołgiem, złapałem jedną, odłamałem kosteczkę i włożyłem do ust. Po raz pierwszy, odkąd pamiętam, zakosztowałem jedwabistego, gorzko-słodkiego smaku mlecznej czekolady. Dla mnie to był ostatni dzień wojny.*

Po wojnie rodzice Jacques'a zaczęli prowadzić restaurację. Nazywała się Le Pélican, a młody Pépin zaglądał tu każdego dnia po szkole, by pomóc w kuchni. Gdy skończył 13 lat, wszystko stało się jasne: zostanie kucharzem. Cztery lata później był już w Paryżu i terminował kolejno w Plaza Athenée i Le Meurice. W 1956 roku został kucharzem we francuskiej marynarce wojennej. Potem gotował dla dwóch  francuskich ministrów: Felixa Gaillarda, Pierre’a Pfimlina oraz premiera rządu francuskiego - Charlesa de Gaulle’a.

W 1959 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Zaczął pracować we francuskiej restauracji Le Pavillon w Nowym Jorku, a później - odrzuciwszy ofertę pracy w Białym Domu dla przyszłego prezydenta, Johna Kennedy’ego - związał się z Howard Johnson Company i przez 10 lat opracowywał dania oraz przepisy dla sieci restauracji i moteli. W latach 70. prowadził własną restaurację La Potagerie i zajmował się gastronomiczną obsługą World Trade Center.

W 1975 roku poważny wypadek samochodowy zadecydował o zakończeniu jego kariery szefa kuchni. Jacques Pépin skupił się na działalności edukacyjnej i doradczej. Zaczął pisać książki i występować w telewizji. Wykładał też na uniwersytecie w Bostonie. W latach 90. pojawił się na małym ekranie w programach Jacques Pépin's Cooking Techniques, Jacques Pépin's Kitchen: Cooking with Claudine, Jacques Pépin’s Kitchen: Encore with Claudine oraz Cooking in Concert, który poprowadził wraz z Julią Child.

Poznali się jeszcze w latach 60. za sprawą dziennikarki Helen McCully, która wręczyła Jacques'owi otrzymany od wydawcy egzemplarz recenzencki Mastering the Art of French Cooking i osobiście przedstawiła go wielkiej kobiecie z okropnym głosem. Tak zaczęła się wieloletnia przyjaźń, która doprowadziła między innymi do powstania najsłynniejszego na świecie duetu kulinarnego. Za program Julia & Jacques Cooking at Home otrzymali Nagrodę Emmy (2001). Z kolei seria Jacques Pépin’s Kitchen: Cooking with Claudine została wyróżniona Nagrodą Jamesa Bearda.

W dorobku Jacques'a Pépina znalazło się ponad 20 książek, z których najważniejsze to La Technique i La Methode oraz blisko 300 wystąpień w kulinarnych TV shows. Pépin jest założycielem The American Institut of Wine and Food, dziekanem The International Culinary Center, członkiem zarządu The James Beard Foundation oraz Association of Culinary Professionals. W uznaniu jego zasług rząd francuski przyznał mu kolejno godność Kawalera Narodowego Orderu Zasługi w Rolnictwie (1992), Kawalera Orderu Sztuk i Literatury (1997) oraz medal Legii Honorowej (2004).

Mało kto wie, że ten niezwykle zasłużony szef kuchni jest też utalentowanym malarzem (zajrzyjcie tutaj: jacquespepinart.com) i niedoszłym doktorem nauk humanistycznych na uniwersytecie Columbia. Po obronie pracy magisterskiej poświęconej XVIII-wiecznej francuskiej poezji planował napisanie doktoratu poświęconego kuchni w kontekście literatury francuskiej. Temat - widać zbyt nowatorski jak na lata 70. - jednak odrzucono.

Kwestionariusz Prousta:

Główna cecha mojej osobowości

Jestem bezgranicznie prostolinijny.

Co najbardziej cenię u ludzi

U mężczyzn -  uczciwość, u kobiet – poczucie radości i szczęścia

Co byłoby moim największym nieszczęściem

Utrata smaku

Ulubiony pisarz

Albert Camus, Ernest Hemingway, Gabriel Garcia Marquez

Ulubiony poeta

Charles Baudelaire, Wolter, Robert Lee Frost

Ulubiony kolor

Niebieski

Ulubiony malarz

Pablo Picasso, Henri Matisse

Ulubiony kompozytor

Ludwig van Beethoven, George Gershwin

Motto

Żyj pełnią życia.

*Jacques Pépin, The Apprentice: My Life in the Kitchen, Rux Martin / Houghton Mifflin Harcourt, 2004.