Z oliwnych gajów Prowansji.

Najbardziej znana z francuskich oliw. Oliwa z oliwek z Nyons jako pierwsza w 1994 otrzymała certyfikat AOC (potem dołączyły oliwy z Vallée des Baux, Alpes-de-Haute-Provence i Aix-en-Provence), a w 1997 – AOP. Delikatna w smaku, charakteryzuje się aromatem zielonego jabłka, orzechów laskowych i suszonych owoców. Jest wytwarzana z odmiany tanche. Są to czarne, bogate w olej i odporne na zimno oliwki, których zbiory odbywają się w grudniu i w styczniu. Na obszarze 935 hektarów upraw objętych apelacją rośnie ponad 200 000 drzew oliwkowych należących do 731 plantatorów; działa tu 9 tłoczni oliwy, które co roku produkują 250 ton oliwy z Nyons (dane na rok 2015). 40% drzewostanu rośnie w tzw. strefie górskiej, dla której charakterystyczne są spadziste zbocza i głębokie wąwozy. Dlatego też, by optymalnie zagospodarować wąski teren, a także przeciwdziałać erozji, zaprowadzono tutaj uprawy tarasowe.

Historia upraw oliwnych w Prowansji zaczyna się wraz z przybyciem Greków i Fenicjan, którzy założyli tu kolonię, Massilę (czyli obecną Marsylię). W rejonie Nyons pierwsze drzewa oliwne zasadzili około II wieku p.n.e Rzymianie. Najstarszym świadectwem upraw oliwek i produkcji oliwy na tych terenach są żarna odnalezione w odkopanej willi gallo-rzymskiej z I wieku. Rozkwit tej gałęzi rolnictwa i przetwórstwa przypadł na wiek XVII. Areał upraw oliwnych dominował w miejscowym pejzażu nad polami ze zbożami i winnicami. Wino produkowano głównie na potrzeby domowe, praktycznie nim nie handlowano, za to handel oliwą miał olbrzymie znaczenie dla gospodarki regionu. Drogą rzeczną zaopatrywano w nią prowincje północne. XVIII wiek za sprawą fali katastrofalnych mrozów przyniósł załamanie koniunktury. W następnym stuleciu wyselekcjonowano najbardziej odporną na zimno odmianę – wspomnianą  tanche. Można powiedzieć, że wręcz zimnolubną, gdyż w konserwatorium oliwek na Korsyce nie chce owocować. W XX wieku wskutek kolejnych fali mrozów oraz wzrostu popularności olejów tłoczonych z nasion tutejszy drzewostan oliwek liczący dawniej milion okazów skurczył się do 200 000. Na terenie dawnych gajów oliwnych zakładano winnice i sady, zwłaszcza morelowe. Certyfikaty AOC i AOP przyznane oliwkom i oliwie z Nyons w latach 90., a także powstanie nowych struktur zawodowych jak Syndykat Czarnej Oliwki z Nyons i Baronnies, odwróciły tendencję. Rolnicy powracają do zarzuconych niegdyś upraw, a produkcja oliwy wzrasta. W ciągu roku organizowane są imprezy i festyny towarzyszące różnym etapom produkcji oliwy - L’huile d’Olive en Fête w styczniu w Buis-les-Baronnies, l’Alicoque lub Fête de l’olive nouvelle w Nyons i Olivades w lipcu w Nyons. Z myślą o turystach otwarto szlak oliwny Les Sentier des Oliviers, który tworzą oliwne gaje, tłocznie oliwy, butiki i muzeum oliwy w Nyons (można w nim zobaczyć m.in. datowane na 8 000 lat p.n.e skamieliny liści oliwnych znalezione w Roquevaire i Sainte-Beuve). Tradycji oliwnej w Nyons strzeże bractwo Confrérie des Chevaliers de l’Olivier.