W cieniu drzew

Kompleks ogrodowo-pałacowy w Sceaux zajmuje powierzchnię 181 hektarów. Ta urokliwa posiadłość pod Paryżem, malowniczo ulokowana na łagodnym wzniesieniu, jak każda jej podobna miała swoje chwile wzlotów i upadków. Tu odbywały się wystawne uczty i dworskie bankiety, jak choćby ten pożegnalny na cześć księcia d’Anjou odjeżdżającego do Madrytu, by objąć tam tron, widowiska, balety, a także XIX-wieczne bale, o których można przeczytać u Balzaka. Tu w obecności członków Akademii Francuskiej swoje utwory odczytywał Charles Perrault, a gościem w salonie diuszesy de Maine bywał Wolter. Pośród właścicieli byli mieszczanie podniesieni do godności diuków, arystokraci z dziada pradziada, nieślubny syn Ludwika XIV, jego minister, a także postrewolucyjny nuworysz. 

Obecny zamek, z cegły i kamienia, zbudowano w latach 1856-1862 wieku w miejscu wiejskiej rezydencji Colberta, ministra finansów na dworze Ludwika XIV. Colbert był właściwym twórcą domeny w Sceaux – rozbudował zakupiony budynek, nabył też przylegające ziemie, dzięki czemu rezydencję otoczył olbrzymi park, którego projekt opracował i zrealizował wirtuoz sztuki ogrodniczej – André Le Nôtre. Zameczek należący do Colberta, rozbudowany i upiększony przez jego następców, w czasie rewolucji został niemal doszczętnie zdewastowany. Przez pewien czas działała w nim szkoła rolnicza, aż w 1798 roku w wyniku „szalonej licytacji” posiadłość trafiła w ręce zamożnego kupca z Saint-Malo, który dorobił się na handlu z Ameryką, gdzie posiadał plantacje tytoniu. Nowy właściciel zdecydował o wyburzeniu zamku z uwagi na fatalny stan techniczny, a park przekształcił w pola uprawne. Dopiero jego córka, która poślubiła księcia de Trévise, syna marszałka Francji, wraz z mężem zadecydowała o odbudowie zamku. Realizacja projektu nawiązującego do stylu Ludwika XIII zajęła im 7 lat. Od 1937 roku w budynku zamku oraz przyległościach: zaprojektowanej przez Mansarta Oranżerii, Pawilonie Jutrzenki (malowidła na kopule są dziełem Le Bruna), Małym Zamku i w Stajniach mieści się Muzeum Ile-de-France, mające w swych zbiorach nie lada skarby: dzieła artystów ze Szkoły Paryskiej (m.in. Utrillo), bogatą kolekcję znaczków pocztowych, rycin, grafik i fotografii (m.in. Eugène Atgeta).

Na terenie parku, który jest otwarty dla publiczności, znajdują się wspaniałe lustra wodne: dziewięć historycznych basenów, Wielki Kanał, kaskada art déco i liczne fontanny. Równie imponujący jest drzewostan – obok szpalerów pieczołowicie przycinanych w geometryczne figury bukszpanów rośnie kilkaset drzew, które są domem dla 45 gatunków ptaków. Park wpisano na listę Jardins remarquables de France. Co roku zwiedza go 2 miliony ludzi.