Z tradycji serowarskiej Normandii.

Jeden z najstarszych normandzkich serów. Według tradycji receptura pochodzi z XII wieku i jest dziełem cystersów. W tych czasach ser ten znany był pod nazwą angelot lub augelot, która miała nawiązywać do monety oraz krainy, w której go wytwarzano – Pays d’Auge. Sam w sobie był „monetą” – opłacano nim pracę i podatki, wymieniano się na inne towary. Nazwa pont-l’évêque pojawiła się w XVII wieku i miała ścisły związek z miasteczkiem, w którym dwa razy w tygodniu odbywał się targ serowarski. Z tej epoki pochodzi poetycka pochwała jego walorów:

II n'est point d'une odeur mauvaise
Ny d'une plûre qui déplaise,
Des autres il n'a point de fart,
Tout le monde également l'aime,
Car il est fait avec tant d'art,
Que jeune ou vieux, il n'est que cresme.
(Hélie le Cordier, 1622)

W czasie rewolucji funkcjonował pod nazwą pont chalier, upamiętniając rewolucjonistę z Lyonu straconego w 1793 roku. Był serem dość popularnym w Paryżu, sprzedawano go w Halach Centralnych, choć niektórzy gastronomowie narzekali, że jest bez smaku i upodobanie mogą w nim znaleźć tylko osoby, które nie lubią sera. Ta nieprzychylna opinia ma swe uzasadnienie w fakcie, że na targach sprzedawano rodzaje gorszej jakości natomiast te najlepsze, wyrabiane z mleka pełnotłustego, czasem wzbogacanego dodatkiem śmietanki, trafiały bezpośrednio do kuchni zamożnych domów w Paryżu i w innych wielkich miastach.

Pont-l’évêque jest serem miękkim z płukaną skórką wytwarzanym z surowego lub pasteryzowanego mleka krowiego. Ma kwadratowy kształt, jego boki liczą 105-115 mm. Są jednak odmiany mniejsze i większe, w tym prostokątna, stąd różnice w nazwach: mały pont-l’évêque (petit), połówka (demi) i duży (grand). Do produkcji jednej „kostki” potrzeba 3 litrów mleka. Spożywany zwykle na końcu posiłku, pont-l’évêque sprawdza się też jako składnik tart warzywnych. Od 1972 roku jest objęty Kontrolowaną Nazwą Pochodzenia, a od 1996 – Chronioną Nazwą Pochodzenia. Okręg produkcji stanowi pięć normandzkich departamentów.