W składzie porcelany (i nie tylko).

Największy eksponat mierzy ponad trzy metry wysokości, a jego średnica liczy ponad 1 m. To waza Neptuna z 1867 roku. Jeden z najmniejszych to filiżanka do czekolady z namalowanym portretem cesarzowej Józefiny. Wszystkie łączy jedno – są bardzo cenne i bardzo łatwo je stłuc. Zgromadzono je w Narodowym Muzeum Ceramiki w podparyskim Sèvres, dokumentującym historię rzemiosła garncarskiego na ziemiach francuskich i za granicą.

Historia tego niezwykłego muzeum sięga XVIII wieku. W 1740 roku w podparyskim Vincennes założono manufakturę porcelany, w której zatrudnienie znaleźli garncarze z Chantilly. Stosunkowo szybko, bo po 5 latach, otrzymała ona od króla przywilej pozwalający jej konkurować z innymi warsztatami tego typu we Francji. W 1753 roku Ludwik XV nabył czwartą część udziałów, dzięki czemu zakład otrzymał tytuł Manufaktury Królewskiej. Mógł też oznaczać wyroby sygnaturką złożoną z dwóch splatających się / krzyżujących się liter L, królewskich inicjałów. Trzy lata później warsztat przeniesiono za domniemaną namową pani de Pompadour do Sèvres. W 1759 roku król stał się jego jedynym właścicielem.

W I połowie XIX wieku dyrektorem Manufaktury w Sèvres był Aleksander Brongniart, wybitny naukowiec, chemik i znawca minerałów. Z jego inicjatywy w 1824 roku powstało muzeum, w którego zbiorach znalazły się dzieła i wyroby przechowywane w manufakturze od końca XVIII wieku, m.in. wazy greckie z kolekcji Denona oraz próbki gliny z Francji i innych krajów. Ambicją Brongnarta było pozyskanie dzieł z krajów pozaeuropejskich, w szczególności chińszczyzny. W latach 70.-tych i 80.-tych muzeum zmieniło format, ewoluując w stronę muzeum sztuk dekoracyjnych, którego eksponaty dobierane miały być na podstawie kryteriów historycznych i estetycznych. Od tej pory muzealne kolekcje poszerzyły się o dzieła z prywatnych zbiorów. W 1876 roku muzeum przeniesiono do budynku zbudowanego w stylu klasycystycznego pałacu nad brzegami Sekwany, gdzie mieści się do dziś.

Dziś w zbiorach Narodowego Muzeum Ceramiki znajduje się około 50 000 dzieł. Są wśród nich wyroby kamionkowe, majoliki, fajans i porcelana. Obiekty dekoracyjne, figurki, wazy, zastawa stołowa, kafelki, fragmenty mozaik, bibeloty. Eksponaty pochodzą z manufaktur na całym świecie, w tym oczywiście tej macierzystej, z Sèvres. Dobrze reprezentowane są te cieszące się długą tradycją w Europie: dzieła z warsztatów we Florencji, Miśni, Delft czy Anglii. Nie brak też ceramiki z innych kontynentów i kręgów kulturowych. Sporą część kolekcji tworzą eksponaty starożytne. Jednym z najstarszych jest prymitywna figurka bogini matki datowana na 1600-1200 r. p.n.e. Do najcenniejszych zabytków zaliczają się też grecki dzban z terakoty przedstawiający dwie amazonki i wojownika datowany na VI w p.n.e. i głowa anioła, fragment XI-wiecznej mozaiki z bazyliki Santa Maria Asunta z wyspy Torcello nieopodal Wenecji. Nie brak przedmiotów pochodzących z warsztatów chińskich, japońskich, koreańskich, arabskich czy tureckich. Zgromadzone dzieła reprezentują wszystkie epoki, od antyku poczynając, przez średniowiecze, renesans, barok, klasycyzm, eklektyzm XIX wieku, art nouveau, art déco i inne XX-wieczne prądy we wzornictwie, na XXI wieku kończąc.

Strona muzeum >>>