Piękna jasna barwa, gładka konsystencja i słodycz o kwiatowym posmaku to główne walory miodu z Gâtinais.

We Francji produkuje się około 40 rodzajów miodu. Produkcja krajowa pokrywa popyt w 50%, drugie tyle pochodzi z importu. Niektóre miody regionalne, np. z Prowansji, Korsyki czy Wogezów są objęte ochroną (apelacje AOC, IGP, AOP). Miód z Gâtinais to jeden z tradycyjnych miodów francuskich. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1806 roku.

Nazwa geograficzna Gâtinais wywodzi się z łacińskiego określenia pagus vastinensis oznaczającego kraj spustoszony, pola leżące odłogiem, nieuprawiane. Zachowała się w nim pamięć dawnych, sięgających jeszcze V i VI wieku najazdów, które obróciły te ziemie w perzynę. Dziś jest to po części terytorium parku krajobrazowego. Na jego pograniczu, na obszarze pomiędzy Pithiviers, Fontainebleau oraz Étampes stoją pasieki, które dają najbardziej znany miód w Île-de-France.

Niezwykle ceniony w XIX wieku – był podówczas miodem numer jeden w Paryżu – dziś już nie cieszy się takim popytem, ale nadal jest znany i wykorzystywany nie tylko w bezpośredniej konsumpcji, ale także jako składnik pierników, cukierków oraz piwa produkowanego w tym rejonie.

Dawniej był wytwarzany z pyłków sparcety, którą obecnie zastąpiły rośliny dziko rosnące oraz uprawiane w rejonie. Pszczelarze bardzo dbają o to, by pyłki słonecznika i rzepaku nie dominowały w składzie nad pozostałymi. Zbiera się go od maja do lipca.

Słownik:

miel (m.) – miód

abeille (f.) – pszczoła

ruche (f.) – ul

rucher (m.) – pasieka

apiculteur (m.) – pszczelarz

lune de miel (f.) – miesiąc miodowy

tirer son miel de qqch – czerpać zysk z czegoś, korzystać z czegoś

c’est du miel – to proste, łatwe (ciekawe, skąd wzięło się to wyrażenie; pszczoła musiałaby przysiąść na kwiatach cztery miliony razy, żeby wytworzyć kilogram miodu. C’est du miel?...)