Nie grymaszą, nie rzucają jedzeniem, nie podjadają między posiłkami, lecz podporządkowują się wyznaczonym porom posiłków i jedzą z apetytem. Pamela Druckerman, amerykańska mama, która w Paryżu wychowuje trójkę dzieci, twierdzi, że za różnicami kulturowymi między dziećmi amerykańskimi a francuskim stoją dwa odmienne modele wychowawcze.

 We Francji jednak wspólne pieczenie było cotygodniowym rytuałem. Właściwie za każdym razem, kiedy odwiedzałam francuską rodzinę w weekend, szykowali ciasto albo częstowali mnie plackiem upieczonym wcześniej tego dnia.

 Początkowo myślałam, że to z okazji mojej wizyty, ale szybko sobie uświadomiłam, że nie miało to ze mną nic wspólnego. W każdy weekend w Paryżu odbywało się powszechne pieczenie ciasta. Właściwie odkąd dziecko zaczyna siadać, matka włącza je w ten odbywający się co tydzień lub co dwa tygodnie rytuał. Rola maluchów nie ogranicza się do nasypania mąki albo rozgniecenia kilku bananów — rozbijają jajka, odmierzają szklankami cukier i mieszają ciasto z nadnaturalną pewnością siebie. Potrafią właściwie same wszystko zrobić.

Pierwszym ciastem, jakiego uczy się większość francuskich dzieci, jest gâteau au yaourt (ciasto jogurtowe) — lekkie, nie za słodkie ciasto, do którego można dodać owoce, groszek czekoladowy, cytrynę albo łyżeczkę rumu i które udaje się prawie zawsze. Do odmierzania składników wykorzystuje się kubeczki po jogurcie.

Efektem całego tego pieczenia jest nie tylko blacha ciasta, ale także nauczenie dzieci panowania nad sobą. Zajęcie wymagające odmierzania i dodawania składników w odpowiedniej kolejności jest idealnym treningiem cierpliwości. W dodatku francuskie rodziny nie pożerają ciasta, kiedy tylko wyłoni się ono z piekarnika (tak jak ja to robię), lecz czekają, żeby zjeść je na goûter – francuski podwieczorek.

Pamela Druckerman, W Paryżu dzieci nie grymaszą. Amerykańska mama odkrywa tajniki francuskiego wychowania, przeł. Małgorzata Kaczarowska, Wydawnictwo Literackie, 2013.