Na gorące dni – chłodnik z porów i ziemniaków. Na chłodne – ciepła zupa-krem z porów i ziemniaków. Słynna vichyssoise narodziła się w 1917 roku w Nowym Jorku, a jej twórcą był Louis Diat, szef kuchni w hotelu Ritz-Carlton, urodzony i wychowany niedaleko Vichy. Wiele wskazuje na to, że pomimo francuskiej nazwy nie jest to jednak zupa francuska, a raczej zupa w stylu francuskim. W "Mastering the Art of French Cooking" Julia Child stwierdza stanowczo, że vichyssoise jest amerykańskim wynalazkiem opartym na podobnym przepisie Parmentiera pochodzącym z II połowy XVIII wieku.
Dawniej rolnicy wyruszali w pole, a clafoutis zapiekało się powoli w piecach. To deser wiejski wymyślony w regionie Limousin, który w XIX wieku rozpowszechnił się w całej Francji. Wg jednej z etymologii nazwa clafoutis pochodzi od oksytańskiego czasownika clafir, czyli wypełniać – bo też owocami wypełnia się naczynie do zapiekania i zalewa ciastem przypominającym naleśnikowe.
Kolejna klasyczna zupa kuchni francuskiej. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od nazwiska Claude-Louis-Roberta, hrabiego de Saint-Germain, XVIII-wiecznego francuskiego ministra wojny, pełniącego tę funkcję za panowania Ludwika XV. Pojawienie się tej zupy w gastronomii Paryża i okolic było naturalną konsekwencją rozpowszechnionej uprawy tego warzywa w tym regionie.
Lyon to stolica nie tylko francuskiej, ale i światowej gastronomii. Wielką tradycję kulinarną tego miasta tworzą nie tylko nazwiska wielkich szefów kuchni, jak Paul Bocuse, „Kucharz Stulecia”, ale i szeregi anonimowych kucharek, tzw. Matek, les Mères lyonnaises, które w XIX wieku, pozbawione pracy w zamożnych domach, zaczęły zakładać własne restauracje: bistra i bouchons. Z bogatej tradycji kulinarnej Lyonu dziś wybieramy zupę z dyni, warzywa bardzo popularnego w lokalnym warzywnictwie.
Galettes, naleśniki z mąki gryczanej to jedno z najbardziej znanych dań kuchni bretońskiej. Jego historia zaczyna się wraz z powracającymi do Francji krzyżowcami, którzy ze Wschodu przywieźli grykę. Szybko dojrzewająca i mało wymagająca, jeśli chodzi o glebę, na której wzrasta, przyjęła się na mało urodzajnych ziemiach Bretanii. Duży udział w tym miała w XVI wieku księżna Anna Bretońska, późniejsza królowa Francji.
ARCHIWUM
- 2022
- 2020
- 2019
- 2018
- 2017
- 2016
- 2015
- 2014
- 2013
